Σήμερα, διαβάζοντας με τον μικρό μου γιο, που πηγαίνει στην Α δημοτικού, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου όταν τον άκουσα να διαβάζει το παρακάτω κείμενο που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας.
Προσπάθησα να μην δείξω την συγκίνηση μου μπροστά σε ένα παιδί που το διάβαζε με τον πιο φυσιολογικό τρόπο, θεωρώντας δεδομένη την αγάπη της μητέρας για τα παιδιά της - γεγονός που με έκανε να συγκινηθώ ακόμα περισσότερο.
Είναι πραγματικά "μαγικό" πως μέσα από ένα τόσο μικρό αλλά τόσο "μεγάλο" σε νοήματα κείμενο, μία - μία λέξη του, σε αγγίζει πραγματικά βαθιά... εκεί στην πραγματική πηγή της αγάπης μίας μητέρας για τα παιδιά της!
Διαβάστε και εσείς αυτό το υπέροχο κείμενο που ακολουθεί και σίγουρα θα νιώσετε ότι ένιωσα και εγώ όταν άκουσα τον δικό μου "Μικρό" να μου το διαβάζει!
Αφιερωμένο εξαιρετικά στις μανούλες αυτού του κόσμου και στην αγάπη τους που δεν "σπάει" και δεν πεθαίνει ποτέ!
"Θα σ' αγαπώ ό,τι κι αν γίνει
O Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος. Κλείστηκε στο δωμάτιο κι άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα ν΄ αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο τις ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.
«Θεέ μου!» είπε η Μαμά «τι έχεις πάθει;»
«Είμαι ένας ανάποδος και γκρινιάρης Μικρός και κανείς δε μ' αγαπάει» είπε ο Μικρός.
«Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως και να’ σαι εγώ πάντα θα σ' αγαπώ».
«Κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ' αγαπούσες;» ρώτησε ο Μικρός.
«Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ θα σ' αγαπώ ό,τι κι αν γίνει».
[…] «Ό,τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός και χαμογέλασε. «Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;»
«Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα» είπε η Μαμά.
«Χαλάει ποτέ η αγάπη;» ρώτησε ο Μικρός. «Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει; Κι αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, και να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις;»
«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά «το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ' αγαπώ για πάντα».
«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ' αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός. «Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»
Η μαμά πήρε στην αγκαλιά της το Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό. Το φεγγάρι έφεγγε ψηλά και τ' αστεράκια ήταν φωτεινά.
«Κοίτα, Μικρέ, τ' αστεράκια πώς λάμπουνε στον ουρανό. Ξέρεις πως πολλά απ΄ αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια; Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό; Η αγάπη είναι σαν τ' αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει».
Ντέμπι Γκλιόρι"
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με υβριστικό ή προσβλητικό περιεχόμενο θα λογοκρίνονται ή και θα διαγράφονται. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση...