Μια θαυμάσια ευκαιρία για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή (Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης)

Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει αποτέλεσμα όταν ο κάθε εργαζόμενος που κινητοποιείται κοιτά την πάρτη του; Είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν το οτιδήποτε σήμερα οι εργαζόμενοι όταν ο κάθε κλάδος κοιτά μόνο τα δικά του; 

Σε απεργιακό πυρετό βρίσκονται οι εργαζόμενοι στους χώρους της ανώτατης εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα καθώς δεν είναι μόνο το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων και κλινικών του δημοσίου, αλλά και η επερχόμενη κατάργηση πολλών από τα πρώην ιατρεία του ΙΚΑ. Ο ΕΟΠΥΥ άλλωστε βρίσκεται στο καναβάτσο και επιβιώνει μόνο και μόνο για να καταστρέψει κάθε έννοια πρωτοβάθμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για το λαό. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε τους εργαζόμενους στα εργοστάσια που κλείνουν, βάζουν λουκέτο, ή ξεπουλιούνται όπως π.χ. το σύνολο της υφιστάμενης αμυντικής βιομηχανίας. Κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό μιας και το κυνήγι για το άπιαστο όνειρο του πρωτογενούς πλεονάσματος, έχει μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Όμως, πώς γίνεται κι αυτός ο απεργιακός πυρετός σε τόσους κλάδους δεν φέρνει το ποθητό αποτέλεσμα; Γιατί οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις μέχρι σήμερα δεν έχουν φέρει κάποιο αποτέλεσμα εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής; Ο λόγος είναι απλός. Διότι ο κάθε τομέας, ο κάθε κλάδος εργαζομένων περιορίζεται αυστηρά στα δικά του κλαδικά ή εξειδικευμένα αιτήματα. Κι έτσι δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα συμπόρευσης και συντονισμού με άλλους κλάδους. Τι θέλουν οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ και των άλλων αμυντικών βιομηχανιών; Να μην πουληθούν τα εργοστάσια και να κρατήσουν τη δουλειά τους. Τι θέλουν οι εκπαιδευτικοί; Να μην γίνουν απολύσεις. Και πάει λέγοντας.

Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει αποτέλεσμα όταν ο κάθε εργαζόμενος που κινητοποιείται κοιτά την πάρτη του; Είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν το οτιδήποτε σήμερα οι εργαζόμενοι όταν ο κάθε κλάδος κοιτά μόνο τα δικά του; Και είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν την συμπαράσταση της κοινωνίας ευρύτερα, αν δεν αποδείξουν ότι νοιάζονται πρωτίστως για την κατάσταση που βαραίνει όλο τον λαό και δεν αγωνίζονται απλά για να εξαιρεθούν από την λαίλαπα που ισοπεδώνει τους πάντες;

Είναι τραγικό να το σκεφτεί κανείς. Πάνω από τρία χρόνια τώρα η κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της συνθλίβεται από τις πολιτικές ενός ανάλγητου καθεστώτος που παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου έχει οδηγήσει στην απελπισία την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί ότι η κυβέρνηση και κυρίως οι ξένοι δανειστές δεν χωρατεύουν; Τι άλλο θέλει κανείς για να αντιληφθεί ότι μπροστά στον οδοστρωτήρα που ανεβάζει ταχύτητα, εσύ δεν μπορείς να πηγαίνεις με αμυντικά αιτήματα που καταλήγουν, όχι εμένα, όλους τους άλλους ναι, αλλά όχι εμένα;

Και μετά από τρία χρόνια γενικών απεργιακών κινητοποιήσεων, τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί ότι με κλασσικές συνδικαλιστικές πρακτικές και απεργίες δεν πρόκειται να πετύχει τίποτε απολύτως. Μόνο μάχες για το θεαθήναι, για την τιμή των συνδικαλιστών όπλων, που δεν αφορούν κανέναν εργαζόμενο. Θέλει μεγάλη ευφυΐα; Θέλει επίσης μεγάλη ευφυΐα για το ποια θα είναι η κατάληξη; Χαμηλή συμμετοχή, αδιαφορία της κοινωνίας και ήττα, ή μάλλον πανωλεθρία γιατί τώρα πια έχει μπει στον ντορβά η ίδια η επιβίωση του εργαζομένου τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο τομέα.

Πάρε π.χ. τους εκπαιδευτικούς. Μαθαίνουμε ότι οι ΕΛΜΕ κατά πλειοψηφία ψηφίζουν πενθήμερες κυλιόμενες απεργίες με σκοπό να κλείσουν τα σχολεία. Μα αυτό είναι το θέμα; Να κλείσουν τα σχολεία; Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να κρατήσουν ανοιχτά τα σχολεία και να μην κάνουν μαθήματα. Αντίθετα τα σχολεία οφείλουν να είναι ανοιχτά να πηγαίνουν οι μαθητές και οι γονείς τους ώστε να ενημερώνονται για την κατάσταση. Να γίνονται διαρκώς εκδηλώσεις μέσα στο σχολείο, πολιτιστικές και πολιτικές. Να ανοίξουν πολιτικές συζητήσεις όπου θα συμμετάσχουν μαθητές και γονείς. Τα σχολεία οφείλουν να μετατραπούν σε κέντρα αγώνα σε κάθε γειτονιά για όλο τον κόσμο.

Κι οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να είναι εκεί. Παρόντες όλοι τους. Να μια θαυμάσια ευκαιρία να δείξουν σε μαθητές και γονείς πώς θα πρέπει να είναι το πραγματικό δημόσιο σχολείο, τι σόι μόρφωση πρέπει να προσφέρει. Να μάθουν στα παιδιά αυτά που κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν τους επέτρεψε ποτέ. Μόνο έτσι θα πείσουν την κοινωνία ότι δεν αξίζει να απολυθούν, ότι είναι χρήσιμοι όσο κανείς άλλος για την μέση ελληνική οικογένεια, ότι ασκούν λειτούργημα ως εκπαιδευτικοί. Αν μπορούν μάλιστα να πείσουν τους γονείς, δηλαδή του συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, να πάρουν στα χέρια τους την λειτουργική κατάληψη του σχολείου, τότε ακόμη καλύτερα γιατί οι εκπαιδευτικοί τυπικά δεν θα εμφανίζονται ως απεργοί κι έτσι δεν θα χάνουν μεροκάματα.

Είναι τόσο δύσκολο να γίνει; Έχουμε αντιληφθεί ότι παλεύουμε για τη ζωή μας; Έχουμε αντιληφθεί ότι το δίλλημα δεν είναι απόλυση τώρα ή αργότερα, αλλά ζωή ή θάνατος; Κι αν μια τέτοια κινητοποίηση των εκπαιδευτικών που δεν θα έχει ως κεντρικό αίτημά της τις απολύσεις, τις μειώσεις, κλπ του κλάδου, αλλά την ανατροπή της σημερινής κατοχής για να γλυτώσει ολόκληρη η κοινωνία, συντονιστεί με τις κινητοποιήσεις των άλλων κλάδων, τότε πόσο πιστεύεται ότι θα κρατήσει αυτή η κυβέρνηση; Πόσο πιστεύεται ότι θα μπορεί να κρατηθεί αυτή η πολιτική;

Μα θα μου πείτε οι συνδικαλιστές δεν θέλουν. Ποιος του χέ... τους συνδικαλιστές; Ποιος είναι τόσο ανόητος για να τους πιστεύει και να τους ανέχεται ακόμη και σήμερα; Μετά από τόσα και τόσα; Οι καλύτεροι από δαύτους παίζουν το παιχνίδι της προσωπικής προβολής και της κοινοβουλευτικής έδρας. Το παίζουν ήρωες μπροστά στις κάμερες μόνο και μόνο για να διεκδικήσουν κατόπιν την υποστήριξη από κάποιον κομματικό μηχανισμό, ή κάποια έδρα στο κοινοβούλιο. Είναι ποτέ δυνατό άνθρωποι στα συγκαλά τους να τους εμπιστεύονται τη ζωή τους, τα παιδιά τους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους;

Δείτε τι έκαναν στο Μετρό, στην ΕΡΤ και παντού αλλού όπου κράτησαν τα ηνία οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Φούμαρα και κουβέντες του αέρα του στυλ «εμένα θα με πάρουν σηκωτό», «εδώ θα γίνει το νέο Πολυτεχνείο», κοκ κι όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης άλλος κρύβεται στο πόρτ παγκάζ αυτοκινήτου για να αποφύγει τη σύλληψη κι άλλος ετοιμάζεται να φωτογραφηθεί με χειροπέδες προκειμένου να το εξαργυρώσει στο πολιτικό αλισβερίσι για κάποια έδρα. Δεν τους ξέρουμε; Τώρα θα τους μάθουμε;

Συντονιστικά αγώνα μέσα από συνελεύσεις εργαζομένων παρά και ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτή είναι η απάντηση. Η μόνη απάντηση που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Συντονιστικά αγώνα όχι μόνο στον κλάδο, ή στον χώρο δουλειάς, αλλά και διακλαδικά που θα εξασφαλίσουν την ενότητα και τον συντονισμό των δράσεων σε όλους τους χώρους και όλους τους κλάδους. Οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ έκαναν την πρώτη κίνηση. Ξεπέρασαν κομματικές σκεβρώσεις και εντεταλμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, συγκρότησαν το δικό τους συντονιστικό στη βάση μιας πρωτοφανούς ενότητας από τα κάτω και ξεκίνησαν. Ήδη βρίσκονται σε αναζήτηση συντονισμού με την λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ και τους άλλους χώρους δουλειάς. Είναι σίγουρο ότι θα τους ακολουθήσουν και οι εργαζόμενοι σε άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Στο κάτω-κάτω της γραφής τι έχουν να χάσουν; Αν όμως ενωθούν και πετάξουν στην άκρη τα κομματόσκυλα του συνδικαλισμού έχουν να κερδίσουν τη ζωή τους.

Πρέπει να είναι σε όλους καθαρό. Καμιά πολιτική και συνδικαλιστική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα καταλήξει αυτή η μάχη. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το σόου που προσφέρει στις κάμερες μια διαδήλωση αγανακτισμένων σε κλειστά κομματικά και συνδικαλιστικά μπλοκ. Δείτε για παράδειγμα τις γελοιότητες της Θεσσαλονίκης με αφορμή τη ΔΕΘ. Τα συλλαλητήρια θα γίνουν σε τέσσερα σημεία στις 18:00. Στο άγαλμα του Βενιζέλου καλούν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΘ και η ΕΔΟΘ. Στην Πλατεία Αριστοτέλους το ΠΑΜΕ. Στην Καμάρα οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και στην πλατεία Αγίας Σοφίας οι επιτροπές κατοίκων της Χαλκιδικής που αντιτίθενται στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Θα κάνουν την περατζάδα τους ερήμην της κοινωνίας και των εργαζομένων. Θα χαιρετίσει ο κ. Τσίπρας τους δικούς του, θα πουλήσει φούμαρα δια πάσα νόσο και μαλακία. Το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι αρχηγοί. Ο Παναγούπουλος μαζί με τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα δείξουν ότι έκαναν ότι μπορούσαν και το πανηγύρι θα λήξει όπως άρχισε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ